Het zou een beetje een understatement zijn, te vertellen dat het de jongste tijd een beetje stil was rond Gunther Verspecht en zijn band. Jazeker, er was zijn meer dan zijdelingse inbreng op het geweldig onderschatte “Voluntary Blindness” van Isle of Men, maar verder bleef het toch bijzonder rustig, al weten we uit heel goeie bron dat hij nooit echt gestopt was met songs schrijven. Zoals het vaker gaat, haalt Het Leven de mens soms in en zijn er ingrijpende veranderingen nodig om iemand terug op gang te krijgen. Bij Gunther liep het niet anders en, als je van wat dichterbij kijkt, kun je eigenlijk wel lezen dat Isle of Men de rechtstreekse aanloop was naar deze plaat: hij maakte er deel uit van een gezelschap, waar ook drummer/percussionist Niels Delvaux en gitarist/producer HT Roberts bij hoorden en ingewijden -waar ik niet toe behoor- wisten al even dat hij met zijn muziek de Americana en rootsrichting uit zou gaan.

De echte directe aanleiding voor deze plaat was echter het overlijden van vader Verspecht, veel en veel te jong, dat een serieus gat sloeg in de emoties van Gunther, die ook persoonlijk door enige woelige watertjes heen gemoeten had. Gelukkig was daar een nieuwe vriendin, die ok een vaderverlies te verwerken had en die hem ertoe aanzetten de songs, die al klaar waren, aan te vullen met nieuw werk en dat allemaal op een nieuwe plaat te kwakken. En zo geschiedde dus. Met een Dream Team van muzikanten rond zich, trok Verspecht zich terug in de “Latemse Kluis”, waar kunstenaars van allerlei slag thuiskomen en waar dus ook schoon volk als HT Roberts, Nils De Caster, Bruno Deneckere en Niels Delvaux zich thuis moet voelen.

Met HT aan de knoppen speelde het gezelschap tien nieuwe songs in, die vanzelfsprekend opgehangen zijn aan de karakteristieke stem van Gunther, maar die tegelijk een heel nieuwe zanger laten horen, die zich bijzonder thuis blijkt te voelen in de “nieuwe” omgeving, waar de akoestische gitaar, de mandoline en de fiddle regeren. Waar we tot nu toe vooral tragere nummers van Verspecht aangereikt kregen, merken we op deze plaat dat die herkenbare stem van hem ook erg goed tot haar recht komt in snellere nummers als “Man for the Job”, “Revery” of opener “At The Foot of The Hill”, waarin de verteller Verspecht kan etaleren hoe knap hij een verhaal tot een lied kan vertalen.

Natuurlijk blijven ook de echte “slow songs” op een plaat als deze voorhanden, alleen worden ze nu niet meer door synthesizerklanken omringd, maar krijgt de lapsteel gitaar van De Caster de kans te janken en huilen, zoals in de titelsong of in “Go Easy Now” of -naar mijn gevoel de tweede toptrack van de plaat- “Rain Blinds My Sight”, dat op een mooie pianopartij drijft, die de langoureuze voordracht van Gunther heerlijk in de verf zet. De eerste plaats gaat voor mijn part echter naar “Revelation Man”, met zijn mild-experimentele arrangement, waarmee in één klap de lange stilte van Stash én die van Admiral Freebee opgeheven worden. Geweldig nummer is dat, maar het is slechts één tiende van een over-all erg knappe coming home-plaat.

(Dani Heyvaert)